Home
12 apr 2022
Op weg naar Pasen en verder….
‘Alles komt goed?!’ luidt het thema voor de Veertigdagentijd van de Protestantse Kerk Nederland.
Sinds 2014 heerst er oorlog in Oekraïne. De voorbije maanden heeft deze zich in alle hevigheid uitgebreid. Terecht kunnen we ons de vraag stellen: ‘Komt alles wel goed?’. Tienduizenden slachtoffers onder de weerloze burgerbevolking; kinderen, (zwangere) vrouwen en mannen, militairen aan beide zijden. Honderdduizenden mensen zijn op de vlucht. Steden en dorpen zijn verwoest.
Tijdens de ontmoetingsbijeenkomsten die, in onze protestantse gemeente, worden gehouden, merkte iemand op dat ze niet meer in een hemel geloofde, in de zin van een leven na de dood. De Bijbel spreekt op diverse manieren over de hemel. Het hoeft helemaal niet over een leven na de dood te gaan. Dat geldt ook voor de hel. De Franse filosoof Jean-Paul Sartreschreef in zijn toneelstuk ‘Achter gesloten deuren’ de woorden: ‘de hel dat zijn de anderen’. Anderen kunnen je de hel aandoen. Dat is nu aan de orde in de Oekraïne. Mariepol, Boetsja en nog zovele andere plaatsen in de Oekraïne, maar ook elders in het land en in andere landen (o.a. in Syrië, Jemen, Ethiopië, Soedan) ondergaan mensen een inferno van ongekende omvang.
Komt alles weer goed? We weten uit eigen ervaringen, binnen en buiten de gemeente, dat onrecht hersteld kan worden. Wat betreft de Oekraïne moeten we hopen en bidden dat de oorlog snel tot een einde komt. De kerken in de Oekraïne ondersteunen de opbouw van de rechtstaat-in-opbouw in hun land. Het blad Woord & Dienst, magazine voor Protestants Nederland, meldt dat zij dit doen op basis van hun christelijke overtuiging. Het heeft voor hen te maken met mensen willen zien als beeld van God. Ze brengen het nu in de praktijk te midden van vernietigend oorlogsgeweld. Priesters dalen af in de schuilkelders om bij mensen te zijn.
Afdalen in de ellende, bij mensen in nood willen zijn, roept de herinnering aan Goede Vrijdag op. Er waren op de dag van Jezus’ sterven slechts enkelen die in zijn diepste nood bij hem wilden zijn. En toch is dat de vraag aan ieder mens: ‘Naaste willen zijn van mensen in nood.’
Waar dat gebeurt vindt opstanding plaats. Waar de ene mens omziet naar de andere breekt het licht door. Daar is het al een beetje Pasen. Zelfs waar dood en verwoesting gaten hebben geslagen, ook in ons persoonlijk leven en in dat van de gemeente, kan er toch weer aan de toekomst worden gebouwd. Mensen kunnen door een hel heengaan, maar toch blijven vertrouwen op Gods hemel op aarde.
Ben ik te optimistisch? Ik denk het niet. Ik zie het om me heen gebeuren. Er zijn vrijwilligers die omzien naar vluchtelingen o.a. in Residence Heijendaal en hen ondersteunen in hun noodgedwongen verblijf in Nederland. Er zijn kerken die Oekraïners ophalen en meenemen naar een kerkdienst. Dit zijn daden van opstanding, van niet bij de pakken neerzitten, maar hoop brengen waar wanhoop en verdriet zijn in het vertrouwen dat alles goed komt. Hoe dan ook.
In ons persoonlijk leven mogen we ook vanuit die hoop leven. Zeker als we het extra zwaar hebben vanwege de naweeën van de coronacrisis. Misschien hebt u wel moeite om de eindjes aan elkaar te knopen vanwege de hoge energietarieven en stijgende prijzen in de winkels. Schroom niet om dan in overleg te gaan met de diaconie. We zijn immers geroepen om te zien naar elkaar, naar mensen van ver weg en mensen van nabij.
Ik wens u allen een gezegend Pasen.
ds. Derk Blom
Sinds 2014 heerst er oorlog in Oekraïne. De voorbije maanden heeft deze zich in alle hevigheid uitgebreid. Terecht kunnen we ons de vraag stellen: ‘Komt alles wel goed?’. Tienduizenden slachtoffers onder de weerloze burgerbevolking; kinderen, (zwangere) vrouwen en mannen, militairen aan beide zijden. Honderdduizenden mensen zijn op de vlucht. Steden en dorpen zijn verwoest.
Tijdens de ontmoetingsbijeenkomsten die, in onze protestantse gemeente, worden gehouden, merkte iemand op dat ze niet meer in een hemel geloofde, in de zin van een leven na de dood. De Bijbel spreekt op diverse manieren over de hemel. Het hoeft helemaal niet over een leven na de dood te gaan. Dat geldt ook voor de hel. De Franse filosoof Jean-Paul Sartreschreef in zijn toneelstuk ‘Achter gesloten deuren’ de woorden: ‘de hel dat zijn de anderen’. Anderen kunnen je de hel aandoen. Dat is nu aan de orde in de Oekraïne. Mariepol, Boetsja en nog zovele andere plaatsen in de Oekraïne, maar ook elders in het land en in andere landen (o.a. in Syrië, Jemen, Ethiopië, Soedan) ondergaan mensen een inferno van ongekende omvang.
Komt alles weer goed? We weten uit eigen ervaringen, binnen en buiten de gemeente, dat onrecht hersteld kan worden. Wat betreft de Oekraïne moeten we hopen en bidden dat de oorlog snel tot een einde komt. De kerken in de Oekraïne ondersteunen de opbouw van de rechtstaat-in-opbouw in hun land. Het blad Woord & Dienst, magazine voor Protestants Nederland, meldt dat zij dit doen op basis van hun christelijke overtuiging. Het heeft voor hen te maken met mensen willen zien als beeld van God. Ze brengen het nu in de praktijk te midden van vernietigend oorlogsgeweld. Priesters dalen af in de schuilkelders om bij mensen te zijn.
Afdalen in de ellende, bij mensen in nood willen zijn, roept de herinnering aan Goede Vrijdag op. Er waren op de dag van Jezus’ sterven slechts enkelen die in zijn diepste nood bij hem wilden zijn. En toch is dat de vraag aan ieder mens: ‘Naaste willen zijn van mensen in nood.’
Waar dat gebeurt vindt opstanding plaats. Waar de ene mens omziet naar de andere breekt het licht door. Daar is het al een beetje Pasen. Zelfs waar dood en verwoesting gaten hebben geslagen, ook in ons persoonlijk leven en in dat van de gemeente, kan er toch weer aan de toekomst worden gebouwd. Mensen kunnen door een hel heengaan, maar toch blijven vertrouwen op Gods hemel op aarde.
Ben ik te optimistisch? Ik denk het niet. Ik zie het om me heen gebeuren. Er zijn vrijwilligers die omzien naar vluchtelingen o.a. in Residence Heijendaal en hen ondersteunen in hun noodgedwongen verblijf in Nederland. Er zijn kerken die Oekraïners ophalen en meenemen naar een kerkdienst. Dit zijn daden van opstanding, van niet bij de pakken neerzitten, maar hoop brengen waar wanhoop en verdriet zijn in het vertrouwen dat alles goed komt. Hoe dan ook.
In ons persoonlijk leven mogen we ook vanuit die hoop leven. Zeker als we het extra zwaar hebben vanwege de naweeën van de coronacrisis. Misschien hebt u wel moeite om de eindjes aan elkaar te knopen vanwege de hoge energietarieven en stijgende prijzen in de winkels. Schroom niet om dan in overleg te gaan met de diaconie. We zijn immers geroepen om te zien naar elkaar, naar mensen van ver weg en mensen van nabij.
Ik wens u allen een gezegend Pasen.
ds. Derk Blom
terug