Home
04 nov 2022
Verjaren
Gedicht van Marinus van den Berg
Wie je liefhad,
wie je verwachtte,
wie op jou wachtte:
Je vader of moeder,
je kind hoe klein ook,
je maatje, je steun en tegenwicht,
je inspiratie en weerstand,
je vriendin voor het leven,
je vriend in voor en tegenspoed.
Die een broer of een zus voor je was.
Wie je liefhad, wie je leven veranderd heeft,
wie jou anders maakte.
Wie je nu missen moet: ze verjaren niet.
Het is niet al zo lang geleden,
al zoveel weken geleden,
al weer een half jaar,
al jaren geleden,
voorbij en van gisteren: ze zijn nog altijd bij je.
Soms alsof ze nog gisteren met je spraken.
Jij spreekt nog met hen.
Ze verjaren niet.
Ze zijn er als ze er niet meer zijn.
Ze zijn er als je ze nog zo graag erbij had gehad.
Ze zijn er als je zegt:
'als ze dit ziet of had kunnen zien,
wat zou ze trots zijn geweest.'
Ze verjaren niet.
Ze gaan met jouw jaren mee.
Jaar in, jaar uit.
Wie je liefhad,
wie je verwachtte,
wie op jou wachtte:
Je vader of moeder,
je kind hoe klein ook,
je maatje, je steun en tegenwicht,
je inspiratie en weerstand,
je vriendin voor het leven,
je vriend in voor en tegenspoed.
Die een broer of een zus voor je was.
Wie je liefhad, wie je leven veranderd heeft,
wie jou anders maakte.
Wie je nu missen moet: ze verjaren niet.
Het is niet al zo lang geleden,
al zoveel weken geleden,
al weer een half jaar,
al jaren geleden,
voorbij en van gisteren: ze zijn nog altijd bij je.
Soms alsof ze nog gisteren met je spraken.
Jij spreekt nog met hen.
Ze verjaren niet.
Ze zijn er als ze er niet meer zijn.
Ze zijn er als je ze nog zo graag erbij had gehad.
Ze zijn er als je zegt:
'als ze dit ziet of had kunnen zien,
wat zou ze trots zijn geweest.'
Ze verjaren niet.
Ze gaan met jouw jaren mee.
Jaar in, jaar uit.
terug